Historia rozgrywek o Puchar Polski

III. Lata '60,'70 i '80

W latach 60. i 70. bezsprzecznie zdominowały go kluby górnośląskie. Od edycji 1962 do edycji 1978 tylko dwukrotnie (1967 i 1976) zdarzyło się, by do finału nie zakwalifikował się zespół z tego regionu.

W sezonie 1964/1965 miała miejsce największa niespodzianka w dotychczasowej historii zmagań o PP. Po wyeliminowaniu kolejno m.in.: Startu Łódź, Polonii Bytom, Pogoni Szczecin, Wisły Kraków i ŁKS Łódź do ostatecznej potyczki awansowali Czarni Żagań. W finale - rozegranym 2 czerwca 1965 na Stadionie Miejskim w Zielonej Górze - ambitni trzecioligowcy nie dali już rady Górnikowi Zabrze, ulegając mu 0:4 (0:3). Później zabrzanie zdominowali rozgrywki pucharowe, triumfując w nim pięć kolejnych razy (1968 - 1972), co jest wydarzeniem bez precedensu w całej dotychczasowej historii PP. Dlatego po zwycięstwie nad Legią w 1972 zdobyli główne trofeum (do tej pory przechodnie) na własność. W związku z tym od 1973 walka toczy się o nowy puchar.

Sytuacja z "kopciuszkiem" w finale powtórzyła się w XIII edycji. 9 lipca 1967 do decydującej potyczki przeciw Wiśle Kraków stanął trzecioligowy Raków Częstochowa. W przeciwieństwie do Czarnych Żagań był on jednak świeżym spadkowiczem z II ligi. Mimo tego uległ faworytowi po dogrywce 0:2.

Dramatyczny przebieg miał - rozegrany 9 maja 1980 w Częstochowie - finał edycji 1979/1980. Zarówno przed, w trakcie, jak i po meczu Legii Warszawa z poznańskim Lechem doszło do zamieszek, między kibicami obydwu drużyn. To właśnie wówczas po raz pierwszy na wielką skalę pojawił się w Polsce problem chuligaństwa przy okazji imprezy sportowej, więc organizatorzy imprezy oraz milicja nie byli zupełnie przygotowani na taki obrót wydarzeń. Ze względów propagandowych prawdziwy bilans starć został przez władze utajniony, choć wiadomo że oprócz setek rannych (w tym kobiet i dzieci) były ofiary śmiertelne. Na boisku zdecydowanie lepsi okazali się Wojskowi, pewnie zwyciężając 5:0 (3:0). Od tego czasu wszystkie potyczki (również finałowe) tych dwóch klubów należą już do klasyki PP (podobnie jest z resztą w lidze). W decydującym boju krajowego pucharu warszawianie wystąpili przeciw Kolejorzowi jeszcze dwukrotnie (w 1988 i 2004), za każdym razem minimalnie mu ulegając. 23 czerwca 1988 na stadionie Widzewa w Łodzi - po remisie 1:1 - potrzebne były rzuty karne (3:2), zaś obydwa finałowe mecze edycji 2004 na długo wpisały się w świadomość kibiców. Dramatyczny był zwłaszcza rewanż, po którym poznaniacy odbierali trofeum na stadionie odwiecznego rywala.

24 czerwca 1989 rozegrano - zdaniem wielu ekspertów i zwykłych kibiców - jeden z najlepszych piłkarsko finałów krajowego Pucharu w jego historii. Na Stadionie Miejskim w Olsztynie Legia Warszawa pokonała 5:2 (3:1) Jagiellonię Białystok, dla której był to jeden z największych sukcesów. Sam wynik - również niezwykły. Siedem goli w meczu finałowym uzyskano jeszcze tylko raz (4 czerwca 1972 w pojedynku Górnika Zabrze z Legią - również 5:2 - na Stadionie Miejskim w Łodzi). Wówczas to po raz ostatni przyznano puchar ufundowany w 1951 przez Bolesława Bieruta. Fundatorem głównego trofeum od następnej edycji był pierwszy prezydent III RP Wojciech Jaruzelski.

Czytaj dalej: Puchar Polski na przełomie wieków »