Historia rozgrywek o Puchar Polski

II. Wznowienie rozgrywek po wojnie

Kolejną edycję Pucharu kraju zorganizowano dopiero czasach "epoki ludowej". 4 grudnia 1949, podczas 32. Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia PZPN w Warszawie, postanowiono na wzór sowiecki przeprowadzić rozgrywki o Puchar Polski w cyklu dwuletnim. 21 lutego 1950 Zarząd PZPN zatwierdził ich regulamin, a 29 kwietnia 1950 odbyły się inauguracyjne spotkania. 4 lutego 1951 - podczas 35. Walnego Zgromadzenia PZPN w Warszawie - podjęto uchwałę, by wyniki trwającego PP (ale jeszcze przed fazą centralną, od której rywalizację rozpoczynali najlepsi) uznać za mistrzostwa Polski, zaś zdobywcy pucharu przyznać jednocześnie tytuł mistrza kraju. Stało się to po raz pierwszy i jedyny w historii rodzimej piłki. Nieświadomi niczego inicjatorzy pomysłu, wzorów dla swego postępowania szukali oczywiście w ZSRR, jednak w rzeczywistości identyczna koncepcja narodziła się w XIX-wiecznej Anglii. Tam bowiem znacznie bardziej prestiżowe od ligi były rozgrywki Pucharu Federacji, czyli krajowego pucharu. Faktem jest, iż ówczesna edycja PP (1950/1951) była wyjątkowa. Według oficjalnych danych związku (tak naprawdę nie do końca wiarygodnych) wzięło w niej udział 106.704 zawodników, grających w 7.716 drużynach, co bezspornie należy uznać za wielki sukces propagandowy. Dzięki PP "wielka piłka" mogła dotrzeć do najmniejszych miejscowości, a mecze posiadały możliwie najlepszą oprawę, stając się przy okazji "małymi lokalnymi świętami sportu". Główne trofeum ufundował ówczesny prezydent RP Bolesław Bierut (walczono o nie później aż do edycji 1988/1989 włącznie), a w rozegranym 16 września 1951 na warszawskim Stadionie Wojska Polskiego finałowym meczu Ruch Chorzów ograł krakowską Wisłę 2:0 (1:0). Swój epilog owa edycja miała cztery dekady później. 11 czerwca 1989 - podczas warszawskiego 62. Walnego Zgromadzenia PZPN - działacze Białej Gwiazdy wnioskowali bowiem o unieważnienie związkowych postanowień z lutego 1951 i przyznanie ich klubowi (jako ówczesnemu zwycięzcy ligi) tytułu mistrza Polski (kosztem chorzowian). Uznając, iż nie mają żadnych szans powodzenia w czasach PRL, zdecydowali się na to dopiero w "nowej Polsce". Ich petycja została jednak rozpatrzona negatywnie, bowiem zasady walki o krajowy czempionat znane były jeszcze przed rozpoczęciem decydujących gier.

Następna edycja Pucharu nie posiadała już ani oprawy, ani rangi, jak sezon wcześniej. O mistrzowską paterę ponownie walczono w lidze, więc prestiż PP automatycznie spadł. Najdobitniej niech świadczy o tym fakt, iż decydującą fazę przeprowadzono dopiero po zakończeniu zmagań ligowych (jesienią i zimą, zamiast wiosną i latem). Rozgrywki były jednak niezwykle emocjonujące. Warto wspomnieć, iż 30 listopada 1952 ćwierćfinałowy bój pomiędzy Lechią Gdańsk, a Szombierkami Bytom trwał aż 148 minut. W normalnym czasie zanotowano remis 1:1. Regulamin przewidywał dogrywkę, która musiała przynieść rozstrzygnięcie (nie planowano bowiem serii rzutów karnych). Wobec indolencji strzeleckiej trwała ona niemal... godzinę ciągłej gry. Dopiero w 148 minucie spotkania gola na 1:2 zdobył dla gości ze Śląska Sobek. Mecz finałowy odbył się dopiero 21 grudnia 1952 - najpóźniej w całej historii. Niecodziennym był awans do niego rezerw Legii Warszawa. Stało się tak po raz pierwszy, ale nie ostatni w dziejach PP (w 1975 do finału awansował ROW II Rybnik, a w 1993 - Ruch II Chorzów). Główny zespół Legii odpadł już w 1/8 finału, natomiast ich dublerzy (wzmocnieni jednak od ćwierćfinału zawodnikami I składu) radzili sobie dużo lepiej, eliminując dużo bardziej utytułowanych rywali - m.in. Górnika Zabrze, chorzowski Ruch i Wisłę Kraków. W decydującym pojedynku - na Stadionie Wojska Polskiego - nie sprostali oni jednak lokalnej Polonii, ulegając jej 0:1 (0:0).

Obradujące w stolicy 36. Plenum Sekcji Piłki Nożnej GKKF (organ zastępujący wówczas PZPN), postanowiło 8 lutego 1953 zawiesić na jeden sezon rozgrywki pucharowe, by kadra narodowa mogła lepiej przygotować się do eliminacji Mistrzostw Świata'1954 (z których notabene - w obawie przed kompromitacją, po wylosowaniu o wiele mocniejszych Węgrów - została wycofana). Rozgrywki o PP przywrócono do terminarza 20 lutego 1954, podczas warszawskiego 37. Plenum Sekcji Piłki Nożnej GKKF.

Edycja 1954 zapadła w pamięć przede wszystkim finałem. Po raz pierwszy i jedyny w historii, by wyłonić zdobywcę trofeum potrzebowano dwóch spotkań (mowa naturalnie o czasach, gdy końcowe rozstrzygnięcie zapadało regulaminowo po jednym meczu - tj. do sezonu 1998/1999). 25 lipca 1954 na Stadionie Wojska Polskiego po 90 minutach pojedynku Gwardii Warszawa z Wisłą Kraków zanotowano bezbramkowy remis. Trwająca zaledwie kwadrans dogrywka również nie przyniosła gola, więc trzeba było zorganizować dodatkowy bój finałowy. Doszło do niego 9 września 1954 na wrocławskim Stadionie Olimpijskim, a zdecydowanie lepsze okazały się Harpagony, zwyciężając 3:1 (2:0).

Finał V edycji - rozegrany 29 września 1955, ponownie na Stadionie Wojska Polskiego - przyniósł premierowy triumf stołecznej Legii, która później zdobędzie główne trofeum jeszcze 11 razy (co po dzień dzisiejszy jest rekordowym osiągnięciem w PP). Gospodarze obiektu rozgromili gdańską Lechię 5:0 (3:0) i była to najwyższa wygrana w meczu finałowym krajowego Pucharu w jego dotychczasowej historii (identyczny rezultat powtórzyła - notabene również Legia - ćwierć wieku później deklasując Lecha Poznań).

Gospodarzem finału VI edycji był - po raz pierwszy - nowo otwarty Stadionie Dziesięciolecia. 24 czerwca 1956 Legia Warszawa ograła na nim zabrzańskiego Górnika 3:0 (0:0), co było jej drugim triumfem z rzędu.

20 lipca 1957 odbył się ostatni przed kolejną dłuższą przerwą mecz PP (finał ŁKS - Górnik Zabrze 2:1). Wcześniej bowiem (17 lutego 1957) - podczas 41. Walnego Zgromadzenia PZPN - rozgrywki o to trofeum postanowiono po raz wtóry zlikwidować. Dopiero 14 lutego 1959, w trakcie warszawskiego 44. Walnego Zgromadzenia PZPN - na wniosek redakcji Przeglądu Sportowego i Sportu, które wówczas wspólnie organizowały zimowy puchar klubowy - postanowiono wznowić batalię o PP. Faktycznie stało się to jednak faktem dopiero latem 1961, gdy rozpoczęto VIII edycję (1961/1962). Kwestie wstępne omówiono 18 i 19 lutego 1961 w czasie 46. Walnego Zgromadzenia PZPN, ale jeszcze w kwietniu 1961 Zarząd PZPN przeforsował projekt wprowadzenia do regulaminu... meczu o trzecie miejsce. To wydarzenie bezprecedensowe chyba w skali całego świata, na szczęście przeprowadzone tylko jeden raz (Odra Opole pokonała w nim Cracovię 3:1). W finale - zorganizowanym 22 lipca 1962 na chorzowskim Stadionie Śląskim - Zagłębie Sosnowiec zwyciężyło Górnika Zabrze 2:1 (1:0). Od tamtej pory rozgrywki Pucharu Polski toczą się nieprzerwanie po dziś dzień.

Czytaj dalej: Lata '60,'70 i '80 »